Hindi ko alam , bakit nga ba tuwing umuulan ay nalulungkot ako. Hindi ko maunawaan kung dahil ba sa panahon o marahil sa malamig na simoy ng hangin. Umuulan na naman, sisilip na naman akong muli sa bintana para tingnan ang patak ng ulan..... Sa kabilang banda tatahimik ako saglit ngunit tila bibingihin ako ng katahimikan ng panahon, nang mga patak ng tubig , lamig ng hangin at mga alaala.
Mula sa bintana ay naalala ko ang aking pagkabata, kung paano ako tumawa, sumigaw, umiyak, tumakbo, nadapa at bumangon habang bumubuhos ang malakas na ulan. Hindi ko alintana ang sasabihin ng iba. Maging ng mga kaibigan at kapamilya, ang mahalaga, nagagawa ko lahat ng gusto kong gawin sa silong ng langit na nagbubuhos ng galit na nagdadala naman ng pag-asa para sa iba.
Di ko na mabilang kung ilang beses ko nang pinilit tuyuin ang basang-basa kong katawan ngunit hindi ako nagtagumpay. Siguro, manhid na sa lamig na dala ng hangin ng aking paligid. Mula sa malayo, nakita ko ang aking sarili na pagod na sa pagtakbo, gusto ko nang huminto, gusto ko nang huwag nang bumangon kapag nadapa, sumusubok akong sumigaw at humingi ng tulong pero walang nakakarinig, walang nakababatid. Naisip ko, mag isa lang ba ako na naglalaro sa ulan? Bakit wala man lang ako makalaro sa gitna ng pagbuhos ng malakas na bagyo? Nilimot na ba ako ng mga taong may dalang mga payong sa isang malakas na unos ng buhay?
Sabi nila kapag nagtanong ka daw sa Diyos , sasagot sya. Naalala ko, sa gitna ng malakas na ulan noon, nagtanong ako sa kanya. Pero bakit wala naman akong narinig na sagot mula sa kanya? Naisip ko tuloy, baka busy ang Diyos sa pagdidilig ng lupa, sa pagpapalago ng mga halaman, sa pagpapalaki ng mga puno sa kagubatan. Uuwi na lang ako para matulog at doon maghihintay ng ilang kasagutan sa tanong ng buhay.
Sa muli kong pagbangon mula sa aking higaan, naririnig ko na naman ang pagbuhos ng ulan. Sumilip akong muli sa aking bintana, sa di kalayuan ay natanaw ko ang ilang mga bata na masayang naliligo sa ulan. Puno sila ng buhay, mga musmos na di alam ang tunay na kahulugan ng buhay. Napangiti ako sa aking nakita, pero pumukaw ng pansin sa akin ang isang bata. Umiiyak, nakaupo sa gitna ng ulan. May sugat , umaagos ang dugo sa kanyang tuhod kasabay ng bawat patak ng ulan. Sabay ng pag agos ng kanyang luha at paghugas ng ulan sa kanyang mga mata. Susubukin ko sanang tulungan ang bata ngunit isang kama'y ang umabot sa kanya. Ngiti naman ang sukli ng batang kanina lang ay walang tigil na dumadaing ng sakit. Mula sa kinaroroonan niya, muling tumayo ang bata. kahit na hirap pa sa paglakad , sa muling pagsigaw ng kanyang kaibigan na " takbo na!" nagbalik ang lakas sa kanya at muling matapang na sinugod ang walang tigil na buhos nang ulan.
Napailing ako saglit, napangiti. Nagbuntong hininga. Kumulog ng malakas at isang nakasisilaw na kidlat ang tumama sa harapang puno na malapit sa aking bintana. Nanginig ako sa takot, lalo na nang makita ko na bumagsak ang sanga ng isang matatag na puno sa aking harapan. Sa isang saglit, muli kong ikinisap ang aking mga mata, hinanap ang parte ng puno na tinamaan ng kidlat. Sa aking pagkamangha, tila sumagot na ang Diyos sa aking mga tanong noon pa, mula sa putol na parte ng sanga isang pausbong na dahon ng pag asa ang muling tumutubo sa isang bubot na sanga. Simbolo ng pag-asa, nang bagong buhay at pakikibaka. Walang pinag kaiba sa isang bata kanina sa ulan at sa pausbong na dahon sa sanga. Maghihintay ng pagsikat ng araw mula sa Diyos na pinagmumulan ng lahat. May dahilan pala kung bakit umuulan... sa ngayon pipiliin ko namang magpasalamat at maghintay ng kasagutan sa mga bagay na hindi ko maintindihan. malay ko ba , baka sa susunod ibang sagot naman ang makita ko sa muli kong pagsilip sa aking bintana.
Mula sa bintana ay naalala ko ang aking pagkabata, kung paano ako tumawa, sumigaw, umiyak, tumakbo, nadapa at bumangon habang bumubuhos ang malakas na ulan. Hindi ko alintana ang sasabihin ng iba. Maging ng mga kaibigan at kapamilya, ang mahalaga, nagagawa ko lahat ng gusto kong gawin sa silong ng langit na nagbubuhos ng galit na nagdadala naman ng pag-asa para sa iba.
Di ko na mabilang kung ilang beses ko nang pinilit tuyuin ang basang-basa kong katawan ngunit hindi ako nagtagumpay. Siguro, manhid na sa lamig na dala ng hangin ng aking paligid. Mula sa malayo, nakita ko ang aking sarili na pagod na sa pagtakbo, gusto ko nang huminto, gusto ko nang huwag nang bumangon kapag nadapa, sumusubok akong sumigaw at humingi ng tulong pero walang nakakarinig, walang nakababatid. Naisip ko, mag isa lang ba ako na naglalaro sa ulan? Bakit wala man lang ako makalaro sa gitna ng pagbuhos ng malakas na bagyo? Nilimot na ba ako ng mga taong may dalang mga payong sa isang malakas na unos ng buhay?
Sabi nila kapag nagtanong ka daw sa Diyos , sasagot sya. Naalala ko, sa gitna ng malakas na ulan noon, nagtanong ako sa kanya. Pero bakit wala naman akong narinig na sagot mula sa kanya? Naisip ko tuloy, baka busy ang Diyos sa pagdidilig ng lupa, sa pagpapalago ng mga halaman, sa pagpapalaki ng mga puno sa kagubatan. Uuwi na lang ako para matulog at doon maghihintay ng ilang kasagutan sa tanong ng buhay.
Sa muli kong pagbangon mula sa aking higaan, naririnig ko na naman ang pagbuhos ng ulan. Sumilip akong muli sa aking bintana, sa di kalayuan ay natanaw ko ang ilang mga bata na masayang naliligo sa ulan. Puno sila ng buhay, mga musmos na di alam ang tunay na kahulugan ng buhay. Napangiti ako sa aking nakita, pero pumukaw ng pansin sa akin ang isang bata. Umiiyak, nakaupo sa gitna ng ulan. May sugat , umaagos ang dugo sa kanyang tuhod kasabay ng bawat patak ng ulan. Sabay ng pag agos ng kanyang luha at paghugas ng ulan sa kanyang mga mata. Susubukin ko sanang tulungan ang bata ngunit isang kama'y ang umabot sa kanya. Ngiti naman ang sukli ng batang kanina lang ay walang tigil na dumadaing ng sakit. Mula sa kinaroroonan niya, muling tumayo ang bata. kahit na hirap pa sa paglakad , sa muling pagsigaw ng kanyang kaibigan na " takbo na!" nagbalik ang lakas sa kanya at muling matapang na sinugod ang walang tigil na buhos nang ulan.
Napailing ako saglit, napangiti. Nagbuntong hininga. Kumulog ng malakas at isang nakasisilaw na kidlat ang tumama sa harapang puno na malapit sa aking bintana. Nanginig ako sa takot, lalo na nang makita ko na bumagsak ang sanga ng isang matatag na puno sa aking harapan. Sa isang saglit, muli kong ikinisap ang aking mga mata, hinanap ang parte ng puno na tinamaan ng kidlat. Sa aking pagkamangha, tila sumagot na ang Diyos sa aking mga tanong noon pa, mula sa putol na parte ng sanga isang pausbong na dahon ng pag asa ang muling tumutubo sa isang bubot na sanga. Simbolo ng pag-asa, nang bagong buhay at pakikibaka. Walang pinag kaiba sa isang bata kanina sa ulan at sa pausbong na dahon sa sanga. Maghihintay ng pagsikat ng araw mula sa Diyos na pinagmumulan ng lahat. May dahilan pala kung bakit umuulan... sa ngayon pipiliin ko namang magpasalamat at maghintay ng kasagutan sa mga bagay na hindi ko maintindihan. malay ko ba , baka sa susunod ibang sagot naman ang makita ko sa muli kong pagsilip sa aking bintana.
