2Rivers: The All Star Pinoy Bloggers For The Saranggola Blog Awards 2010

2Rivers: The All Star Pinoy Bloggers For The Saranggola Blog Awards 2010

Aircraft Pangarap!

“ Kapag umiihip ng malakas ang hangin, hindi ko alam kung padadala ako sa kanya o susubukin kong hindi umayon upang mabatid ko , kung talagang kaya kong sumalungat sa direksyon na ibig nito. “ Unang araw noon ng klase nang makilala ko si Popoy sa school. Siguro mga grade four si Popoy noon at ako naman ay Fourth year student sa Philippine Normal University taking BSE major in Social Sciences.

Madalas mo akong makikita sa kalsada, sumisigaw ng pagbabago, humihingi ng katarungan sa mga taong inapi, para sa mga maralitang Pilipino na halos hindi na alam ang tunay na mukha ng pag asa. Handa akong mag sakripisyo para sa bayan, umiyak, lumaban sumuong sa pakikibaka. Bukas ang aking kaisipan sa madilim na landas ng pulitika, hindi ako bingi sa sigaw ng sikmura ng mga pilipinong gutom sa pagkain, higit sa lahat sa pagbabago. Ako si Carlo Mendoza.

Lumaki ako sa squatter, hindi na iba sa akin ang masukal at maputik na daan. Playground ko noon ang bundok na basura na sinasabing nilanguyan na nang madaming mga pulitiko sa bansa. Nakakatuwa lang isipin, doon nabuo ang lahat ng aking mga pangarap. Doon ko nakikita si Popoy tuwing umaga , dala ang mabigat na bag patungo sa eskwela. Isang kindat at matamis na ngiti ang lagi nyang ibinibigay sa akin sa tuwing magsasalubong ang aming mga paningin. “ Kuya Carlo, sabay na tayo pumasok ha, wala kasi akong kasabay ngayon eh, hindi kasi kumita si tatay kagabi sa pangangalakal ng basura kaya ayon, dalawang piso lang laman ng bulsa ko. Gusto ko pa sana itong tipirin para sa susunod na araw may baon pa ako”. Sabi ni Popoy sa akin noong minsang napadaan sa amin.

Di naman talaga kami close ni Popoy noon eh, pero simula noon, halos araw-araw na kaming sabay na pumapasok sa eskwela. Sinamahan ko minsan si Popoy sa paborito nyang tambayan. Sa likod ng isang gusaling may ikalawang palapag , abandunadong lugar. Mula doon ay tanaw namin ang lansangan, ang dumi nang aming kapaligiran , ang gulo ng klase ng pamumuhay sa aming pamayanan. Sa lugar din iyon una kong nabatid ang mga hinanakit, pag asa at mga pangarap ni Popoy sa buhay. “ Kuya, alam mo gusto ko talaga maging driver ng eroplano eh. Siguro astig yun ano? Pero parang mali , may tawag daw dun, nakalimutan ko na. “ sabi ni Popoy. Ah, alam ko na gusto mo maging PILOTO. Sabi ko. “ Tama ! kuya Piloto nga” sabay upo sa isang bangkito na nasa harapan nya. Kaso, alam ko naman na imposibe yun kuya. Pamasahe nga papunta sa eskwenla wala ako nung isang araw maging PILOTO pa. Bahagyang nalungkot ang mga mata ni Popoy , tila kinain ng katotohanan ang ngiti ng kanyang mga pangarap. Natahimik din ako ng bahagya.

Natahimik kami ng ilang minuto. Takot akong basagin ang katahimikan na umaalingawngaw sa amin. Inakbayan ko si Popoy noon, “ kuya marunong ka ba mag saranggola? “ sabi nya. Oo naman, ako pa! sagot ko. Yun naman pala eh halika tulungan mo ako paliparin ang aircraft pangarap. Huh? Aircraft pangarap? Anu yun? Sabay labas ni Popoy ng isang saranggola. Natawa ako nang makita ang saranggola , akala ko naman kung ano na yan Popoy. Saranggola lang pala yan, sabi ko. Yan ang akala mo kuya, di lang simpleng saranggola ito. Sa tuwing nagpapalipad ako nito dito ko sinusulat ang mga wish ko. Noong maysakit si tatay isinulat ko dito na sana gumaling sya. Gumaling naman sya. Noong nag wish ako na makapasok sa eskwela, dito ko din isinulat. Di ko alam kuya Carlo, feeling ko kapag lumipad na ito, nababasa ng Diyos ang mga wish ko. Sa totoo lang, naalala mo nung una tayong sabay na pumasok, sinabi ko sa aircraft pangarap na ilibre mo ako. Salamat kuya ha. Kasi pinakain mo pa ako nun. Ikaw, may mga wish ka din ba kuya? Napangiti ako. Wala naman siguro mawawala, sabi ko. Tiningnan ko si Popoy , habang ibinibigay nya sa akin ang saranggola. Gusto ko maging pulitiko balang araw! Halika na kuya , ano pa hinihintay mo? Paliparin na natin ang saranggola para magka totoo na ang wish mo.

Tinulungan ko si Popoy magpalipad ng saranggola, sana nga mabasa ng Diyos ang mga pangarap namin ni Popoy. Hindi man nya sinabi sa akin kung ano ang wish nya. Sana parehas na pagbigyan ng maykapal ang aming kahilingan. Kinabukasan, isang malakas na katok sa aming pintuan ang gumising sa akin. Patay na daw si Popoy, nasagasaan sa pagtawid patungo sa eskwela. Ilang taon na ang nakalilipas, buhay pa din si Popoy sa aking alaala. Nakikita ko pa din ang Aircraft pangarap. Ngayong congressman na ako patuloy pa din ako sa pagpapalipad ng saranggola.

“ Kapag umiihip ng malakas ang hangin, hindi ko alam kung padadala ako sa kanya o susubukin kong hindi umayon upang mabatid ko , kung talagang kaya kong sumalungat sa direksyon na ibig nito. “

Patuloy akong lumalaban para sa tama. Hindi madaling lumipad sa hangin na minsan ay lihis ang katwiran sa karamihan. Kung sasalungat naman, natatakot akong baka putulin ang pisi sa saranggola, alam kong hindi na ako makakabalik sa pinanggalingan. Ngunit kong ito ang paraan sa pagtupad ng mga pangarap ng aking mga kababayan. Buo ang loob ko na naipadala na nang sarnggola ko ang mga hinanaing sa langit. Maputol man ang pisi. Buo pa din ang koneksyon ng pag asa , pagmamahal at paniniwala na ang pagbabago ay malapit na.

Kay Popoy, na nagturo sa aking maniwala, mangarap at higit sa lahat lumipad. Maraming salamat.

Hanggang sa muling paglipad ng Aircraft Pangarap!

Tasa

" Buti na lang may kape, kasabay ng paghalo ng kutsarita sa pingahalo-halong sangkap sa kapihan,, ay sumasabay din ang mga kwento ng buhay , masasayang alaala at mga hinanakit kung minsan. Salamat sa pagsama sa pag inom ng kape kaibigan!!! "

Nung isang araw lang kasama kitang nagkape, di ko ko maitago ang kalungkutan sa aking puso, ikaw ang pinaghuhugutan ko ng lakas ng loob, di ko makalimutan yung mga bagay na sinabi mo para bumangon ako sa pagkakadapa sa isang kumunoy na tila nagpaguho ng aking mga pangarap. Nasaan ka na kaibigan? nais ko muling marining kung paano mo ako pinalakas, nais kong madamang muli ang mahigpit mo na yakap, nais kong muling lumuha sa iyong mga balikat. Ngayon nag iisa na lang ako sa paborito nating kapihan. Nag iisang naghahalo ng kape , hanggang sa lumamig. Wala na akong kasabay na tumatawa, wala nang ngumingiti sa akin habang tumutulo ang aking mga luha, ngiti ng isang kaibigan na nagsasabing sige lang ibuhos mo lang , mamaya pagkatapos ng iyak may panibong bukas.

Hindi ko pa rin matanggap ang iyong paglisan sa mundong minsan nating pinagsamahan, pinagtawanan, iniyakan. Sa dako roon kung saan ikaw ay naroon, sana, sa paghalo ko ng mga sangkap sa tasa ng aking paboritong kapihan, naaamoy mo ang aroma ng kape ng aking pagmamahal, ng aking pangungulila sa isang taong pinagkautangan ko ng aking buhay, na tumulong upang mabuo ako bilang ako. Sana, dinig mo ang tunog ng kutsarita ng pangungulila sa mga tawa na iyong iniwan sa aking alaala. Sana, nalalasahan mo ang paborito mong timpla ng kapeng minsan nating pinagsaluhan, paghalo ng ating mga masasayang kwetuhan.

Isa na lang ako sa ating kapihan, pero batid kong darating ang panahon na muli tayong magsasalo at magkikita sa paborito nating timplahan, muli akong tatawa at iiyak kasama ka. Sa ngayon, hayaan mo munang matuto akong magtimpla mag isa, tanungin ang sarili ko kung tama ba ang timpla? kung madami bang asukal ang nailagay ko sa aking tasa? Tawanan mo na lang ako o ngitian kung makita mong napaso ako sa init ng aking pagtimpla, matututo din akong uminom ng kape mag isa.

Salamat sa kwento, sa mga aral at pakikipag kaibigan. Masakit mang sabihin saiyo ko inaaalay ang huling tasa ng kape, pababaunan na lang kita ng masasayang alaala ng ating pagkakape. Hanggang sa muling pagtaas ng ating mga kamay, hawak ang ating paboritong tasang kapihan.