bisekleta

Sabi nila kapag mahal mo ang isang tao, handa ka gawin lahat ng bagay para sa kanya. Dumarating sa punto na di mo na minsan kilala ang sarili mo , kasi nakagagawa ka ng mga bagay na di mo inaasahan. Ganun na nga ba talaga ang pag ibig? Parang bulaklak lang ng gumamela na nilalaro ng bata , lalagyan ng konting sabon, pagkatapos dikdikin gamit ang bato, paghahaluin sa isang lalagyang lata pagkatapos kukuha ng straw upang makabuo ng isang malaking lobo, na kapag tuluyang nilipad ng hangin ay sadya namang puputukin. Kung minsan ng sya ring nagpagal na gawin ang mga sangkap.

Nakakapagod minsan kasi parang paullit-ulit lang, para ka lang isang bata nung una pa lang na tinuturuan magbisekleta , inaalalayan sa una, paglaon ng panahon, ang pinaka masarap na maalala, ang i-angkas ka ng taong tinuturuan mo noong unang magbisekleta. Sabay kayong tumatawang inaalala ang mga hirap, pagod at mga galos na dinanas mo bago ka nya matutunang i-angkas. Pero ang masakit dumarating din sa punto na kapag kaya na nyang pumidal mag isa at magmaneho ng bisekleta, nakikita mo syang unti-unting lumalayo sayo at iba na ang angkas.

Di bale ngayong nag iisa, magtatanim muna ako ng madaming punla sa matabang lupa. Para bukas o sa isang araw may isang malaking pag aani na magaganap at sa isang banda sa di kalayuan, makatanaw ako ng isang nararapat na tao na handang magmahal ng tapat palapit sa akin lulan ng isang bisekleta.